Kennen jullie dat gevoel? Dat je al tijden op iets wacht maar je weet niet wat? Ik heb al een aantal maanden het gevoel dat er iets staat te gebeuren. Niet per se iets vervelends, maar iets. Dat is op zich niet zo gek in tijden van het zoeken naar een nieuwe baan en bijbehorende verandering, maar toch voelt het anders. Lees verder
Toen er op dinsdagavond om 20.00 door heel het land applaus klonk voor onze zorgmedewerkers brak ik een beetje. Het drong ineens fysiek hoorbaar tot mij door dat we met zijn allen in de huidige omstandigheden zitten en dat saamhorigheid ons daarbij zal helpen.
Voor de grote schrijfwedstrijd van Schrijven Magazine van afgelopen december heb ik een kort verhaal geschreven. Het thema was: bruiloft. Lekker breed dus. Maar het mocht maximaal uit 500 woorden bestaan en niet teveel vervallen in cliché’s. Dat was te doen. Ik heb helaas niet gewonnen, en stond ook niet op de longlist van 20 beste inzendingen. Maar toch ben ik trots. Ik heb geprobeerd een eigentijdse insteek aan het verhaal mee te geven. Komt ie! Lees verder
Ik vraag mij af hoe dat komt. Dat je een paar jaar lang denkt en zoekt naar wat je denkt dat je zou moeten vinden of zijn. Omdat je dat nou eenmaal bedacht had. En dat wanneer je dat eenmaal hebt dat dat alleen maar meer wensen en verlangens in gang zet. Het zorgt in ieder geval voor onrust de laatste tijd. Ik zie overal kansen in, of onmogelijkheden ook wel misschien.
Ik ben redelijk gefascineerd door zoektochten en de verhalen of geschiedenis erachter. De televisie heeft daar een aardig handje bij geholpen. Zo kijk ik al zo lang ik mij kan herinneren naar Spoorloos, liep ik stage bij Memories en ben ik gefascineerd door DNA Onbekend of De Reünie. Ik vind het mateloos interessant om de drijfveer te horen van de zoekende, of de reden dat dingen zo liepen van de gezochte. Wat hoopt iemand (terug) te vinden, wat mist iemand, wat betekent familie voor iemand die hen nog nooit ontmoet heeft, waarom wil je een oud-geliefde terugzien die je misschien wel straal voorbij zou lopen omdat je hem of haar niet zou herkennen.
Zo eens in de zoveel tijd heb ik een soort onbedwingbare creatieve bui. Een lastig te omschrijven knagend gevoel dat ik iets wil. Niet goed weten wat, maar het is een behoefte aan iets nieuws, het gevoel dat ik alles als een spons in mij kan opnemen, dat ik overal voor open sta en dat het ook lukt.
In combinatie met mijn huidige situatie (lees: zoekt baan) zorgt dat nog weleens voor een stukje tegenstrijdigheid in mijn hoofd. Zo kocht ik niet al te lang geleden na het schrijven van dit blogje een gitaar via Marktplaats. Dolenthousiast was ik, overtuigd dat ik dat mijzelf in niet al te lange tijd zou aanleren. Ik kan dan echt voor mij zien hoe ik als heuse singer-songwriter ontdekt wordt. In de praktijk merk ik dat ik een stok achter de deur nodig heb en gitaarles wil. Het is lastig om een begin te maken als je nog nooit een snaar hebt aangeraakt. De mogelijkheid om eens een nummer te zingen heb ik al regelmatig wanneer ik in het jazzcafé ben waar ik regelmatig kom. Maar dat durf ik helemaal nog niet, alleen maar in mijn hoofd. Het gevoel van toen is echter fijn omdat ik er creatief en enthousiast van werd.
Ook heb ik sinds enige tijd het plan om een keer in mijn eentje een weekendje weg te gaan. Eigenlijk wil ik gewoon op vakantie naar een Europese stad. Dat zou op zich gewoon in mijn eentje moeten kunnen maar omdat ik het idee heb dat ik dan mijn hotel niet uit kom heb ik besloten om eerst maar eens een weekendje weg in Nederland te proberen. Gewoon, om te kijken hoe dat voelt, om te kijken hoe ik mij red in mijn eentje op een nieuwe plek. Alleen eten, alleen je weg vinden. Ik weet nog niet wanneer, maar het zoeken naar leuke B&B’s en de voorpret is wel leuk.
Ook verzin ik in dat soort buien altijd de gekste dingen om een bedrijfje in te beginnen. Zo heb ik tijdens het bakken van appeltaart al een heel scenario in mijn hoofd gevormd dat ik een lief klein Fransachtig lekkernijenwinkeltje begin dat heel goed loopt. Zit ik op Pinterest te bladeren naar leuke manieren om cadeautjes in te pakken, denk ik er meteen bij dat het een gat in de markt is om daar mijn werk van te maken. Dat mensen spulletjes bij mij brengen en dat ik die dan mooi inpak, het lijkt mij geweldig.
Deze buien gaan helaas ook weer voorbij, hoe hard ik ze ook probeer vast te houden. Het is in ieder geval een goed teken dat ik mijzelf af en toe even laat weten dat ik die fantasie nog in mij heb.