Ik vraag mij af hoe dat komt. Dat je een paar jaar lang denkt en zoekt naar wat je denkt dat je zou moeten vinden of zijn. Omdat je dat nou eenmaal bedacht had. En dat wanneer je dat eenmaal hebt dat dat alleen maar meer wensen en verlangens in gang zet. Het zorgt in ieder geval voor onrust de laatste tijd. Ik zie overal kansen in, of onmogelijkheden ook wel misschien.

Zo wil ik verhuizen. Omdat het kan, en omdat ik er nu de mogelijkheden voor heb. Omdat ik al 28 jaar in een stad woon die weinig verandert. Omdat ik in 28 jaar wel verander. Omdat ik leven in de brouwerij wil. Ik wil naar de kroeg om de hoek kunnen en op fiets naar huis. En als ik dat niet wil, dat het dan wel kan. Naar concertjes in dezelfde stad. Leuke straatjes, winkeltjes, bakkertjes, lunchtentjes, huisjes. Een stad vol onbekende keuzes hebben. Ik wil de deur uit lopen en de sfeer van een oude stad opsnuiven. Ik wil eigenlijk gewoon opnieuw beginnen. Doen wat ik al had moeten doen toen ik nog studeerde. Nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe mogelijkheden. En niets dat mij in principe tegenhoudt (want ik ben in mijn woonplaats net zo anoniem als in een andere stad momenteel). Behalve dan het feit dat je ongeveer een miljoen moet hebben om een huis in een leuke stad te kunnen huren of kopen maar dit terzijde.

Daarbij denk ik ook steeds vaker aan iets voor mezelf beginnen. Niet nu maar ooit. Maar ik droom wel nu en ik wil het morgen maar dat gaat niet. Onrust. Acceptatie vinden dan maar. Maar ondertussen dromen van een eigen zaakje waar ik taart kan bakken en mensen blij maak. Een knus klein pijpelaatje met knusse inrichting waar iedereen thee wil komen drinken. Waar ontspanning is, waar bandjes optreden. Wat ik helemaal naar eigen smaak inricht en waar het storm loopt. En ondertussen helemaal niet weten of ik dat wel kan en durf, dat alles zelf managen.

Ik mis een vernieuwd sociaal leven. Ik teer soms in gedachten nog op contacten die al jaren geen voldoening geven. Waar ik soms wel op hoop en van verwacht. Waar ik achterna loop of wat ik afstoot. Ik ben vaak genoeg boos op mezelf of anderen wanneer mijn weekend van vrijdagavond tot maandagochtend leeg is. Dat ik die weekenden soms ook maar leeg houdt om ze zo lang mogelijk te laten duren maar dat dat eigenlijk nergens op slaat. Of dat ik misschien gewoon moet accepteren dat ik een huismus ben. Dat ik dan maar elk weekend in mijn eentje een stad in trek en taart ga eten. Om het weekend te vieren en om alvast indrukken op te doen voor alinea drie. Om mijzelf te bewijzen dat ik het allemaal wel red in mijn eentje maar stiekem zou willen dat ik met een groep vrienden om die tafel dezelfde taart zat te eten. Dat ik ook best wel een beetje trots mag zijn dat ik wel gewoon ga maar dat veel later pas realiseer zonder te genieten van het moment.

Ik worstel met het vinden van hobby’s. Dat ik moet sporten van mezelf en het net zo hard laat. Dat mijn gitaar al een jaar lang hier thuis op een standaard staat te pronken alsof het een vaas op een bijzettafeltje is. Dat ik mezelf zie zingen in het jazzcafe waar ik soms naartoe ga maar niet eens zangles durf te nemen. En nog steeds denk dat ik dat wel ga doen. Of niet. Dat ik zou bootcampen maar dat dat op zaterdag om 10.00 is. Dat ik af en toe iemand nodig heb die mij een schop onder mijn jeweetwel geeft maar… zie vorige alinea. Dat ik op vakantie wil naar ongeveer 3546584 bestemmingen en alweer stop met het reizen in mijn hoofd ernaartoe.

Er verandert eigenlijk heel veel en te weinig tegelijk. Ik wil vaak het resultaat zonder de stappen te hoeven zetten of de tijd ervoor te nemen. Het denken daarover is net zo vloeiend en hakkelig tegelijk als het schrijven van dit blog. Onrust.