Zoektocht

Ik ben redelijk gefascineerd door zoektochten en de verhalen of geschiedenis erachter. De televisie heeft daar een aardig handje bij geholpen. Zo kijk ik al zo lang ik mij kan herinneren naar Spoorloos, liep ik stage bij Memories en ben ik gefascineerd door DNA Onbekend of De Reünie. Ik vind het mateloos interessant om de drijfveer te horen van de zoekende, of de reden dat dingen zo liepen van de gezochte. Wat hoopt iemand (terug) te vinden, wat mist iemand, wat betekent familie voor iemand die hen nog nooit ontmoet heeft, waarom wil je een oud-geliefde terugzien die je misschien wel straal voorbij zou lopen omdat je hem of haar niet zou herkennen.

Ook zie ik bij bepaalde beelden, gebeurtenissen of tekst gelijk een heel verhaal voor me. Wanneer ik op een begraafplaats ben, fascineren de namen en jaartallen mij. Voorbeeld: wat voor leven had iemand, wat is er gebeurd, waarom werd iemand maar 23, wie brengt er nog steeds bloemen bij een graf van tientallen jaren oud en waarom? Als ik een stamboom tegenkom vraag ik mij af hoe de familie in elkaar zat, hoe ze eruit zagen, hoe het leven was in andere eeuwen, wat de familiebanden waren. Ook word ik blij van oude zwart-wit familiefoto’s. Met van die karteltjes. Pure beelden vind ik dat. Ik word nieuwsgierig naar de levens erachter. Het fascineert mij dat de gerimpelde van nu ook ooit jong was, dromen en idealen had, een bepaald leven had. Ik wil het allemaal weten.

Een paar jaar geleden bezocht ik Kamp Westerbork. Het waren niet de barakken die mij het meest ontroerden, of de treinrails die er nog ligt. Nee, het waren de foto’s van de mensen die toen leefden, veelal in onwetendheid over wat er ging komen. Kledingstukken en bezittingen die bij iemand hoorden. De brieven die familieleden naar elkaar schreven met soms de letterlijke tekst: ‘het gaat goed met ons en we zien jullie snel weer’. Je hoort zelfs weleens dat brieven uit het verleden generaties later nog bezorgd worden, of iemand gaat op zoek naar de familie van een geadresseerde om het alsnog decennia later te kunnen bezorgen. Er zijn tv-programma’s waarbij men op zoek gaat naar voorouders van eeuwen geleden. Je ziet dan beelden van zoektochten in stadsarchieven, eeuwenoude uit elkaar vallende handgeschreven boeken met gegevens over geboortes, sterfte, adressen en beroepen. En dan op die manier uit komen bij het jaar 1567. Eigenlijk zou ik gewoon mee willen zoeken. Geweldig vind ik dat.

De drang naar zoeken uit zich soms ook simpeler. Als ik een nummer hoor wat ik niet kan plaatsen ga ik net zolang Googelen totdat ik titel en artiest weet, ook als ik alleen een “ladieda” van een refrein weet of een regeltje middenin het nummer onthouden heb. Als iemand zegt iets niet te kunnen vinden is dat voor mij een trigger om te helpen. Als een oud opaatje op straat een verhaal over het verleden vertelt hang ik aan zijn lippen en wil ik bijna terug in de tijd kruipen. Als ik op Twitter een oproepje zie van iemand die iets kwijt is geraakt dan ben ik benieuwd naar de afloop. Als er een reünie georganiseerd wordt van mijn oude school ben ik geneigd om meteen alle klasgenoten te gaan zoeken.

Waar het precies door komt weet ik niet. Misschien komt het door mijn beeldend vermogen, mijn fantasie of de hoop dat er mooie verhalen bestaan naast alle ellende die je veelal in het nieuws hoort. Misschien is het om mijn eigen zoektocht naar wat ik wil even te vergeten. Hoe dan ook, in alle voorbeelden die ik noem zie ik een soort mix tussen zoektocht en verleden, de drang om dingen te willen weten en op te lossen. Ik wentel mij daar maar al te graag in. Misschien had ik archivaris moeten worden…

Een gedachte over “Zoektocht

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.