Verstrijken van tijd

Vandaag was ik verbaasd vanwege het nieuws over de 74-jarige vrouw in Rotterdam die tien jaar lang dood in haar eigen huis heeft gelegen. Los van het feit dat het geen postbode of deurwaarder of meteropnemer al die tijd opviel dat er misschien wat veel post van eventueel onbetaalde rekeningen lag, vind ik het bijzonder hoe de tijd al die tijd verstreken is.

Een vrouw die tien jaar onbewogen in haar stoel zat misschien. Een koelkast met producten met een houdbaarheidsdatum uit 2003. Pannetjes die misschien nog op het vuur stonden met daarin wellicht alvast geschilde aardappeltjes. Kleding in de kast die al die tijd niet gedragen is. Een kraan waar al tien jaar geen water door stroomt. Lampen die al tien jaar uit blijven. Een portemonnee met verlopen rijbewijs en vast nog het oldschool buskaartje. De laag stof die zich ongetwijfeld gevormd heeft over de meubeltjes. Tien lentes, zomers, herfsten en winters. En vooral: niemand die haar in al die tijd mistte. Geen familie, geen buurvrouw, geen plaatselijke groenteboer die zich afvroeg waar ze was. De eerste argwaan in tien jaar is van een bouwvakker die de straat komt opknappen…

Tijd is een vreemd begrip. Als je wilt dat het sneller gaat, gebeurt het niet. De tijd stilzetten op mooie momenten kan ook niet. En realiseren hoelang iets geleden is, is vaak lastig. Vanmiddag sprak ik mijn moeder die vertelde dat haar wasdroger kapot was. Tegen de monteur zei ze dat ie vast een jaar of vijf is. Toen ze het ging opzoeken bleek het veertien jaar te zijn. Veertien! Toen was ik dertien jaar oud en zat ik net een jaar op de middelbare school. Niet meer voor te stellen.

Ik bedacht mij deze week dat mijn opa alweer best lang dood is. Ik heb het op moeten zoeken om te beseffen dat hij stierf in 2006. Dat was in de tijd dat ik in het tweede jaar van mijn studie zat. Ik kan mij nog als de dag van gisteren herinneren dat ik ‘s nachts het nieuws hoorde en de dagen dat de familie bijeen kwam om alles te regelen zie ik zo voor me. Om nog maar te zwijgen over mijn andere grootouders, die 26, 23 en 22 jaar geleden stierven.

Vanavond keek ik Nederland Van Boven. Een prachtig programma waarin Nederland van bovenaf gefilmd wordt en waarbij je de schoonheid en vaak onbekende plekken van ons land ziet. Het programma heeft elke week een andere context. Vandaag was dit ‘verval’. Hoe gaan we om met verval, wanneer is oud mooi, wordt iets een monument of moet het gesloopt? En hoe gaan we om met ons eigen verval? De cirkel is rond, ik dacht weer aan het overleden vrouwtje in haar huisje en begon aan dit blogje.

Tijd verstrijkt en je doet er niks aan. Ik typ dit om 00.27. Het wordt nooit meer 22 november 2013 – 00.27. Dat is net zo onwerkelijk als werkelijk. Dingen gaan voorbij, momenten gaan voorbij. De afgelopen twee weken zat ik thuis met griep. Na twee weken zonder al te veel buitenlucht besefte ik mij vandaag hoe koud het was. Stiekem is het winter geworden, ik heb het niet doorgehad en mijn tussenjas was niet meer warm genoeg…

Een gedachte over “Verstrijken van tijd

  1. Dave schreef:

    Mooie blog. Tijd is en blijft fascinerend. Soms kan iets van vorig jaar als lang geleden aanvoelen en iets van 10 jaar geleden als vorig jaar. Zo zal voor sommige mensen de moord op JFK (vandaag 50 jaar geleden) voelen als de dag van gisteren. Tijd is relatief….

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.