Eindejaarsoverpeinzing

2013 was een vreemd jaar. Het was het jaar waarvoor ik in 2012 had voorspeld dat het mijn jaar ging worden. Het jaar waarin ik weer een nieuwe baan zou hebben, waarin ik weer op vakantie zou gaan, waarin ik niet meer allerlei obstakels zou tegenkomen wanneer ik iets wil, minder nadenken meer doen, meer rust vinden, meer uitjes, meer… Want nu was het mijn beurt weleens toch? 2013 voelt nu vooral als het jaar van stilstaan en overpeinzen.

Het was het jaar van de frustratie op sollicitatiegebied. Ik heb menig variatie voorbij zien komen. Geen reactie krijgen. Na twee minuten een afwijzing. Bellen omdat je nooit iets hoort en te horen krijgen dat ze allang voorzien zijn. Uitgekozen worden uit 50 brieven. Uitgekozen worden uit 400 brieven. Gesprekken en gesprekken. Weten dat je iets kunt maar dat niet altijd kunnen overbrengen. Huilen, lachen, twijfelen, piekeren, onzeker zijn, overtuigd zijn. Zelfs begrip hebben voor de kant van de werkgever. En allemaal heeft het niet tot een baan geleid dit jaar. Daarmee ook het jaar van het niet verder kunnen. En dat heeft vreselijk veel energie gekost, iedere keer weer. Het was ook het jaar van het moeten. Nooit los zijn van het solliciteren. Niet kunnen ontspannen. Toch nog even op die vacature schrijven om 00.21. Je bijna schuldig voelen als je even iets anders aan het doen bent. Jezelf toch constant weer oppeppen om bij een gesprek niet alleen maar angst te voelen, maar ook blijdschap dat je bent uitgenodigd.

Het was ook het jaar van de adviezen en de oordelen. Hoe vaak ik wel niet de vraag heb gekregen of ik niet eens naar een uitzendbureau moest stappen (joh, bestaan die?). Dat ik gewoon ‘even’ een cursus moet gaan volgen. Mij omscholen. Alles aanpakken wat er is. Nee, juist alleen reageren op wat bij jou en je vakgebied past. Netwerken. Beurzen bezoeken. Nee moet je niet doen. Jawel joh. De vooroordelen over werklozen hielpen daar niet bij. De opmerkingen ala “luie bankzitters”, “ze krijgen meer dan de werkenden”, “wil ik ook wel”, “joh, je hebt toch lekker vakantie, geniet ervan” kwamen direct of indirect bij mij binnen. Ik heb ze aangehoord, verdedigd, langs mij heen laten gaan, opgezogen, uitgespuugd of aangenomen en daar ook weer mee opgehouden. Het was het jaar waarin ik soms niet meer wist wie ik nou zelf was, ik dacht veel over mijzelf, voor anderen en door anderen en voelde weinig. Wat wil men, wat hoor je te doen/vinden/zijn en wat wil ik zelf? Misschien heb ik daar wat meer tijd voor nodig.

Het was het jaar waarin ik van alles verwachtte. Ik had mijzelf voorgenomen om (voor zover mogelijk) toch wat hobby’s op te pakken en nieuwe dingen te doen. Zo schraapte ik wat geld bij elkaar voor een tweedehands gitaar en ervoer het gevoel dat ik vroeger had als ik iets heel graag wilde. Als een kind zo blij zag ik het beeld voor me dat ik mensen wegblaas met mijn talent (kuch). Helaas merkte ik dat ik het vooral wil kunnen en niet wil leren. Althans, zelf priegelen lukt niet, daar zal ik toch echt les voor nodig hebben. Ook had ik mij voorgenomen om meer boeken te lezen. In de afgelopen jaren heb ik heel wat romans gekocht of gekregen en ze staan nog net zo fris en ongelezen in de kast. Waar ik vroeger hele boeken verslond, lukte het mij nu slechts mijn concentratie vast te houden tot bladzijde twee. Of vijf, of tien. Om vervolgens weer opnieuw te beginnen. Of niet. Ik heb ook nog menig hardlooppoging ondernomen. Er zullen er nog velen volgen, echt waar. Ook wilde ik dit jaar meer foto’s maken. Van mooie momenten, mensen, momenten of gebieden. Ik ben het letterlijk met grote regelmaat vergeten omdat ik ze niet zag. Natuurlijk kun je je afvragen hoe erg iets is als het even niet lukt. Ik ben niet gestopt met dingen te doen.

Ik verwachtte soms ook veel van andere mensen. Dat ze zien dat ik af en toe in de put zit en mij daar uit trekken. Letterlijk voor mijn deur staan om mij uit mijn huis te slepen. Bellen. Uit zichzelf vragen hoe het gaat. Nee, hoe het écht gaat. Dat mensen vaak niet konden omdat ze met hun vrienden op pad gingen en dat ik dan dacht: en wat ben ik dan? Dat ik soms letterlijk jaloers werd van foto’s van mensen die gezellig samen op stap waren geweest, etentjes of feestjes hadden gehad. Of van nieuws over nieuwe banen, huwelijken of baby’s, hoezeer ik dat iedereen ook gun uiteraard. Zij leven en ik sta stil, dat idee. Ik weet inmiddels dat het niet zo werkt, iedereen heeft zijn eigen leven en eigen sores, die ze soms niet eens laten merken. En niet iedereen weet hoe rot je je soms voelt, want ook ik laat dat niet altijd merken. Het blijft een kwestie van zelf de slingers in je eigen leven ophangen of soms aan iemand vragen of ze die slingers even kunnen meenemen.

Het was het jaar waarin ik dingen moet uitstellen naar ooit. Ik heb nog nooit zo gesnakt naar de Italiaanse of Griekse bergen en steden en de zon op mijn gezicht. Maar het kan nu even niet. Ook kan ik mij mijn laatste stapavond niet meer herinneren, zou ik graag weer een uitgaansleven hebben, uit eten gaan, cultuur opsnuiven, gaan en staan waar ik wil. Meer dan ooit heb ik het gevoel dat ik vijf jaar achterloop en tegelijkertijd het gevoel dat ik leef als een zestigjarige. Een soort van quarterlifecrisis. Vastzitten tussen het gezegde dat je NU leeft en niet over tien jaar (sommigen worden niet ouder dan 27), en dat NU niet alles kan. Dat ik meer dan ooit het gevoel heb dat ik in een andere stad wil wonen. Hoe thuis ik mij voel als ik het station van (met name) Amsterdam uitloop. Dat ik cultuur en een stadsleven om mij heen mis. Dat ik de deur uit wil stappen om twee straten verder het theater of de kroeg in te lopen. Dat ik dat tijdens mijn studententijd had kunnen doen maar dat nu pas wil.  Dat dat misschien ook tegenvalt. Maar dat ik wel weet dat ik dat wil.

Gelukkig waren er ook mooie dingen. Zoals alle positieve eindes die ik geprobeerd heb te schrijven onder bovenstaande alinea’s. Want ik (denker is my middle name) heb genoeg kunnen denken om nieuwe inzichten te krijgen over bepaalde dingen. En dat open eindes ook niet altijd erg zijn, en dat ik niet overal een antwoord op heb. Dat ik mij mijn leven op mijn 27e iets anders had voorgesteld maar dat ik ook nog maar 27 ben. Als iets niet lukte, was het misschien niet het goede moment. Dat hoe het hoort als twintiger misschien niet is hoe het gaat. Dat ik een ander leven misschien ook maar idealiseer. Dat je niet altijd weet hoe dingen lopen. Dat ik nog steeds een doorzetter ben. Dat ik hoop meer bij mijn gevoel te kunnen komen. Dat ik probeer te genieten van de kleine dingen. Van mijn kat die stuiterend achter de deur staat als ik weer thuiskom na een dag of zelfs na een halfuur weg te zijn geweest. Van het blaadje aan de boom voor mijn raam dat maar niet wilde vallen drie stormen lang. Van een glimlachend oudje bij de bus die al een heel leven getekend op zijn gezicht heeft staan.

Ook werd ik blij van de nieuwe contacten die ik opdeed en die langzaam vrienden werden. Van verwachte en onverwachte steun. Spontane lieve pakketjes in de brievenbus. Nachtelijke urenlange Whatsapp-gesprekken. Van Twitter, dat voelt als mijn lijntje met de buitenwereld. Van de plotselinge creatieve schrijfbuien. Van het werken voor Vacatureluurs. Van mijn huisje, dat ik nog meer ben gaan waarderen. Van alle muziek die ik dit jaar ontdekte en die ik live ben gaan zien. De waardering die je krijgt voor geld en dat ik straks al werkende nooit meer zal roepen dat ik weinig te besteden heb. Ik kreeg ook mooie adviezen. Over dicht bij jezelf blijven. Niet alles hoeft nu. Het komt als je loslaat. Kijk wat je wel hebt. Werk aan je angsten. Luister naar de signalen van je lijf. Vecht niet met jezelf. De mooiste die ik kreeg was wel van een paar dagen geleden. Je laat je zelfvertrouwen zien door aan te geven wie jij bent en waar je voor staat, niet door te zeggen wat mensen willen horen. Eurekamoment van 2013.

Terwijl ik dit schrijf hoor ik het liedje ‘I want it all’ van Queen voorbijkomen in de Top 2000 en glimlach. Ik ga voor drie keer scheepsrecht. 2012 en 2013 waren het niet helemaal maar 2014 ligt nog open om geleefd te worden. Ik wil nog steeds van alles tegelijk maar ik sta open voor wat komen gaat.

14 gedachten over “Eindejaarsoverpeinzing

  1. Ragna schreef:

    WOW!
    Lieve leuke dame, wat ben je een topvrouw!
    Vanaf een afstandje heb ik met je meegelezen en meegeleefd. (en je hopelijk niet van lullige adviezen voorzien)
    Wat hou je al lang vol en wat doe je het goed.
    Ik gun jou voor 2014 een vliegende start in rustig vaarwater, bergaf en met práchtig uitzicht.
    <3

  2. Nathalee Virginia schreef:

    In één keer zoefff gelezen…..mooi mooi mooi Saskia! Goed dat je dit opgeschreven hebt. Herkenbaar ook veel. En dat zal ook voor anderen gelden. En inderdaad 2014 ligt nog open…is nog vers…en staat zelf ook open voor alles en iedereen; ook voor jou dus. PROOST! op een kersvers nieuw jaar! En nu op naar betere tijden. *knuf*

  3. Lize schreef:

    Knap dat je je zo kwetsbaar hebt opgesteld. Geen enkele keer had ik het gevoel dat het hier om een *bankhanger* gaat! Ik heb ook de neiging om je allerlei tips te geven, liever niet heb ik net gelezen; daarom een wens; een mooi 2014!

  4. Natasja schreef:

    Bam, goed geschreven! En wat een goede instelling, kan me zo goed voorstellen dat je er moedeloos van wordt (al heb ik met een job dus heel makkelijk praten, besef ik). Dat omgaan met verwachtingen en dingen verwachten van anderen herken ik uit eigen situaties, net als dat iedereen sores heeft en je dat niet altijd van een ander weet. We blijven leren 🙂

    Voor 2014 wens ik je in elk geval het allerbeste, en bovenal een toffe job!

  5. Eva schreef:

    Jouw verhaal doet me zo’n deugd om te lezen. Ben 10 jaar ouder dan jij, en heb net hetzelfde ervaren in 2013. Nog steeds geen baan, ondanks talloze energievretende inspanningen. En al die goedbedoelde adviezen 😉
    Ik vind het heel mooi en open van je om dit hier zo eerlijk neer te pennen. Weet zeker dat je er veel mensen mee steunt, die soms – net als ik – denken dat ze alleen in zo’n situatie zitten. Heel veel geluk in het komende jaar!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.