Hij had zich nog nooit zo eenzaam gevoeld. Liggend op koude tegels. Al dagenlang. Hordes met mensen die langs liepen en hem af en toe oppakten, heen en weer schudden en weer neergooiden. “Deze is niet goed genoeg”. Er werd soms naar hem gelachen. Honend. Hij was niet groot genoeg en niet sterk genoeg. Zijn lichaam was kromgegroeid. Naast hem lagen glanzende, brede en symmetrische soortgenoten. Stralend werden zij opgepakt, vastgehouden en meegenomen. Hij voelde zich somber. Zijn ledematen deden pijn. Hij voelde zich langzaam klein worden, als er bij het neergooien weer een stukje van zijn ziel afbrak.

Het was drie dagen voor kerst. Door alle drukte was het er nog niet van gekomen om een kerstboom te kopen. Het moest er dan toch maar van komen. “Lieverd ga je mee? We gaan een kerstboom halen!”. Een huppelend meisje stond in drie tellen naast haar in de gang. “Jaaaaaaa”. Met een glimlach pakte ze de jassen voor haar en haar dochter.

Hij weet nog dat hij in een blakend bos stond. Nog niet zolang geleden opgegroeid, hopende dat hij nog een paar jaar mocht groeien om een beetje aan te sterken en sierlijk te worden. Een keer de sneeuw te voelen of een vogeltje op zijn schouder. Op een dag werd dat letterlijk afgekapt. Au. Een zaag sneed in één vloeiende beweging de bodem onder zijn voeten vandaan. Krak. Hij viel met een plof op de grond. Het was zover. Een labeltje werd hem omgehangen. Goedkoop. Klein. €9,99. De reis zonder nog een eindbestemming te weten, begon.

“Welke zullen we nemen schat?”. Ze tilde wat bomen op en draaide ze rond. Echt veel keus was er niet meer. Ze had toch eerder moeten gaan. De bomen gingen door haar handen en vielen weer neer. Niet echt geschikt om kerstversiering in te hangen. Te groot. Te klein. Te kaal. Te dun. Te scheef. “Mama, mama!”. Haar gezicht lichtte op door het blije geluid van haar dochter. Ze keek om. “Zullen we deze nemen? Ik wil deze mama. Mamaaa”.

De vrouw had hem al een keer vastgepakt en afgekeurd. Met de zoveelste smak was hij weer neergekletterd. Met een zucht probeerde hij zijn takken weer iets onder zich te vouwen maar dat lukte niet. Een klein meisje dartelde om hem heen. Ze aaide langzaam over zijn takken. De dauwdruppels die zich op hem hadden genesteld warmden langzaam weer op. Ze was groot genoeg; hij was klein genoeg om opgetild te worden. Hij voelde zijn takken weer spreiden en ademen. “Jij bent mooi,” zei het meisje tegen hem. Hij kon het niet geloven.

“Lieverd die is toch helemaal niet mooi?”. Waar ging die boom met haar meisje naartoe. Ze zag haar lachende dochter achter een berg takken verschijnen. “Jawel mama! Kijk dan!”. Ze nam de boom van haar dochter over en keek bedenkelijk. Hij was scheef, er waren wat takken afgebroken en echt vol was hij ook niet meer. Volgens mij had ze deze net ook al vastgehad. “Mama deze lag helemaal alleen, dat is zielig! Ik vind hem zo lief!”. Het stralende gezicht kon ze niet weerstaan. “Goed lieverd, we nemen deze”. Hij was tenslotte maar €9,99.

Hij kreeg een hoesje om en werd op een schouder gehesen. Hij voelde dat hij in een warme auto werd gelegd. De stem van het meisje in de auto herkende hij uit duizenden. Ze vond hem mooi. Hij wachtte af. Voor hij het wist werd hij in een bak met water geklemd. Dorst. De energie stroomde terug zijn takken in. Langzaam zakten deze weer in vorm. Ondertussen werd hij voor het eerst van zijn leven versierd. Zijn takken konden meer dragen dan hij ooit had gedacht. Trots hield hij zichzelf in evenwicht met lichtjes, ballen, slingers en een piek. Hij hoorde erbij.

Je mag zijn zoals je bent. Ook met kerst. Je bent niet alleen. Fijne dagen :).