Eigenlijk heb ik een bloedhekel aan de herfst. De vreselijk hoosbuien met windstoten, het bijbehorende zeiknat regenen als je dacht dat het wel even droog bleef. Paraplu’s die kapot gaan. Treinen die niet rijden. Het twijfelen of de verwarming weer aan moet. Niet weten welke jas je aan moet. Afscheid nemen van een terrasje pakken en ijsjes eten. De eerste pepernoten in de winkel zien liggen en stiekem uitrekenen hoe snel het alweer kerst is. Terugdenken aan jaar 2013 dat alweer voor driekwart om is. En dat terwijl het vorige week nog bijna 30 graden was. Aangezien de lente pas in juni begon mag de zomer wel tot en met oktober duren.

Maar ineens heb ik mij eraan overgegeven en ik weet niet eens waarom. Ik keek gisteren door mijn huis en bedacht mij hoe vroeg het alweer donker wordt, zeker met bewolking. Ik kreeg trek in appeltaart, kopjes thee, warme choco en een dekentje om mij heen. En in lekker in slaap vallen terwijl de regen op de ramen tikt. Mooie laarzen en warme vesten kunnen weer uit de kast. Het nieuwe televisieseizoen is weer gestart met leuke programma’s en de kat klimt weer op schoot. Als ik naar buiten kijk zie ik de eerste blaadjes twijfelen of ze nog groen moeten blijven. Ik hoor mooie herfstplaten op de radio. En als het dan weer een beetje droog is binnenkort wandel ik met sjaal om door de frisse buitenlucht met laaghangend zonnetje. Ik pluk de laatste bramen en bak taart.
Laat maar komen die herfst.