Mierikswortel

Soms heb je zo’n bui dat je heel culinair verantwoord eens iets nieuws wil koken, gewoon omdat het kan en niet alleen omdat er iemand langskomt of omdat het kerst is. Punt is alleen, als je een recept ergens vandaan plukt dan moeten er altijd 86 dingen in die je niet in huis hebt en waar je nog nooit van gehoord hebt. Wat appie niet kent vreten we niet, zeg maar.

Zo zocht ik mij ooit rot naar mierikswortel. Ik had geen research gedaan van tevoren dus ik wist eigenlijk niet waar ik moest zoeken. Is het een groente, is het kruid, is het een aardappel of moet ik misschien in de diepvries kijken? Het bleek in een potje te zitten, en het was wit. Toegegeven, het was best lekker. En ik was er nooit opgekomen. Nu weet ik pas dat het spul van een soort gemberachtige knol af komt.

Ik zou zo graag over de gave willen beschikken om een goed gerecht zelf te kunnen bedenken. Dat je toevallig een homp vlees in huis hebt en weet welke ingredienten daar lekker mee combineren, met een originele invalshoek en met de juiste zoetjes, zoutjes, zuurtjes en bittertjes. Dat je niet een pakje en een zakje opentrekt en zelfs geen kookboek. Zo at ik ooit in een sterrenrestaurant waar ik eigenlijk geen eten op mijn bord kreeg maar een mix van vlekjes, drupjes, stipjes, zalfjes en toefjes. En dan van alles bij elkaar een hapje nemen. En ik snapte het ook nog want het was heerlijk.

Misschien maar eens beginnen bij het inslaan van 86 soorten kruiden voordat ik mij een chefkok waan. Of gewoon in Italie gaan wonen, waar een goede pasta gewoon uit 4 ingredienten bestaat.
Even intelligent doen, voor de liefhebbers:  Recept