Ken je dat? Je loopt keihard te shoppen, belandt ergens halverwege de Oudegracht daar net waar de bekende winkels ophouden, je voeten doen pijn en je hebt zin in koffie. Zo ontdekte ik ooit, ver voordat ik daadwerkelijk in Utrecht ging wonen, Eethuis Vers. Nog steeds een van mijn favoriete koffiepareltjes in het centrum! Lees verder
Ik zag laatst via een herinnering op Facebook dat ik alweer drie jaar geleden riep dat ik toch echt iets met zingen ga doen. In drie jaar tijd is er wel wat gebeurd, maar niet zoveel als ik zou willen. Een paar weken geleden vroeg iemand op Twitter welke gebeurtenis uit jouw jeugd je echt gevormd heeft. Hee, een gevalletje 1 + 1 = 2. Eigenlijk gebeurde er wel degelijk iets wat mij altijd (muzikaal) terughoudend heeft gehouden. Lees verder
Heeft u het al in de gaten? Ik houd erg van koffietentjes net buiten het centrum van Utrecht. Dit keer gaan we voor het chique doch toegankelijke huiskamergevoel van ONZ in Wittevrouwen. Het is de moeite waard om een rondje om te fietsen voor een bakje koffie hier! Lees verder
Hartstikke leuk dat vaak buiten de deur eten en drinken, maar soms wil je een plek waar het gezonder en duurzamer is dan thuis. Dan ga je naar HOOI. Genieten van een allerschattigst bakje koffie met een lokale en biologische versnapering. Lees verder
Sommige koffietentjes vormen precies de juiste balans tussen hip en ‘bij oma thuis’. Ben je op zoek naar een plek net buiten het centrum van Utrecht waar je ongestoord je welverdiende me-time bakkie op kunt slurpen? Of waar je rustig keuvelend kunt vertoeven met je kids erbij? Dan is Meneer Peer dé spot! Lees verder
12 maart 2016 was de dag dat ik mijn geboortestad Almere verliet en verhuisde naar Utrecht! Ik had nooit echt de behoefte of gelegenheid gehad om te verhuizen. Geboren, getogen, geen wild studentenleven, relatie in Almere, relatie uit, voor het eerst op jezelf in de stad waar je ingeschreven stond; Almere leek gewoon voor alles de meest logische keuze.
Hij had zich nog nooit zo eenzaam gevoeld. Liggend op koude tegels. Al dagenlang. Hordes met mensen die langs liepen en hem af en toe oppakten, heen en weer schudden en weer neergooiden. “Deze is niet goed genoeg”. Er werd soms naar hem gelachen. Honend. Hij was niet groot genoeg en niet sterk genoeg. Zijn lichaam was kromgegroeid. Naast hem lagen glanzende, brede en symmetrische soortgenoten. Stralend werden zij opgepakt, vastgehouden en meegenomen. Hij voelde zich somber. Zijn ledematen deden pijn. Hij voelde zich langzaam klein worden, als er bij het neergooien weer een stukje van zijn ziel afbrak.
Ik zit in de bus. Bij de volgende halte stapt een moeder met haar zoontje in. “Kijk ik heb een muts, kijk ik heb een muts!”, roept het kereltje met pietenmuts op enthousiast naar de buschauffeur. Deze lacht. De sfeer ontdooit. De oudere vrouw naast mij lacht en ik ook. Het raakt ons. Het moment is alweer voorbij maar we raken aan de praat.
Ik vraag mij af hoe dat komt. Dat je een paar jaar lang denkt en zoekt naar wat je denkt dat je zou moeten vinden of zijn. Omdat je dat nou eenmaal bedacht had. En dat wanneer je dat eenmaal hebt dat dat alleen maar meer wensen en verlangens in gang zet. Het zorgt in ieder geval voor onrust de laatste tijd. Ik zie overal kansen in, of onmogelijkheden ook wel misschien.
Ik wist al een tijdje dat ik je wilde hebben, dat ik naar je verlangde. Ik wist toen nog niet of het mij gegund was dat het wederzijds was. Ik heb je van een afstandje bekeken en mocht zelfs een stukje van je innerlijk zien. Ik was toe aan een tijdje alleen zijn, naar zelfstandigheid, dingen voor mijzelf ontdekken. Ik had een drukke tijd achter de rug. Maar toch was ik op zoek naar geborgenheid. En daar was jij, die dat allemaal ondersteunde zonder opdringerig te zijn.