Zondagmiddag was ik als bezoeker aanwezig bij enkele optredens van Gluren bij de Buren. Een event waarbij artiesten optreden in (hun eigen) huiskamers door de hele stad en waar je als bezoeker dus binnen kan lopen in huizen in de buurt voor leuke optredens. Van de drie optredens blijft mij eentje in het bijzonder bij en niet eens vanwege de muziek.
Een paar straten verder dan mijn eigen huis wandelde ik via een steile trap een vrolijke bovenwoning binnen die gevuld is met kunst, kinderspullen en vinylplaten. Een beetje onwennig stel ik me voor aan de bewoonster van het huis en neem plaats op een stoeltje achterin het zitgedeelte. De kamer vult zich met kinderen, bekenden en onbekenden. De band stelt zich voor als Pondertone, een groepje vrienden dat al ruim twintig jaar met elkaar muziek maakt. Zanger Patrick is tevens de bewoner van het huis. Inmiddels weet ik dat zij zich muzikaal laten inspireren door the Beatles, David Bowie en Radiohead. Niet verkeerd.
Al na het eerste nummer vertelt Patrick dat hij de afgelopen twintig jaar notitieboekjes bijgehouden heeft waar deels de muziek op gebaseerd is. Als tekstschrijver gaan mijn oren meteen wat verder open. We mogen de boekjes inkijken terwijl de band verder speelt! Al snel vormt de muziek de achtergrond bij wat ik lees in plaats van andersom. In mijn handen krijg ik een simpel zwart A6-formaat boekje met krassen, vlekken, ezelsoren en een gescheurde kaft door de tand des tijds. Op de zijkant een sticker met ‘april 2000 – november 2000’. Sommige bladzijden gemarkeerd met gele briefjes, ‘die we er niet uit mogen halen anders klopt de tijdmachine* niet meer’, aldus Patrick.
Ik blader door oude bladzijdes gevuld met denkflarden, halve songteksten, onleesbare krabbels, nagetekende gezichten, zorgen over het leven, gedichten, gedachten en telefoonnummers. Aha, dit is veel meer dan alleen een boekje met mogelijke hitteksten. Ik lees verhalen over vriendschap, vrouwen, de zin van het leven en ‘ik ben dronken terwijl ik dit schrijf’. Ik zie ingeplakte concertkaartjes, bustickets en vakantieplekken. Zelfs een sleutel zit er met tien plakbandjes ingetapet. Waar zou die in passen…? Er staan ook veel schetsen en tekeningen in waarvan ik later de logica begrijp omdat hij illustrator is. Er staat zelfs een tekst in over dat hij misschien wel moet stoppen met muziek omdat het mooi is geweest. Ik besef dat ik via het boekje een heel persoonlijk inkijkje krijg in iemands leven. En dit was nog maar één boekje. Ik kijk nog vluchtig een andere in, je kunt duidelijk zien tijdens welk boekje het beter ging.
Ik ga meteen verder denken. Terwijl ik naar de band kijk en luister, bedenk ik me dat de boekjes jarenlange hersenspinsels aan ontwikkeling laten zien. Dat de personen die in de boekjes beschreven staan waarschijnlijk de vrienden en bandleden zijn die voor me zitten. Maar ook dat je herinneringen hoort in de muziek. Wat zou er in de andere boekjes staan? De periode dat hij zijn vrouw leerde kennen misschien? Hoogtepunten, zwarte gedachtes? Kroegpraat? Pieken en dalen? Stel je voor dat je twintig jaar aan herinneringen niet op zou schrijven, hoeveel zou je dan wel niet vergeten? Zou ik ook in iemands boekje voorkomen? Hoe zouden mijn boekjes eruit zien als ik dit twintig jaar deed? Zou hij het ook weleens helemaal zat zijn geweest? Mist er een boekje? Twintig jaar is lang! Toen hij begon was hij nog student en misschien nog niet eens bewust illustrator of muzikant. Wie zal het zeggen, ik mis nog achttien boekjes aan informatie ;).
Ik merkte dat ik zelf ook meteen weer wilde schrijven. Misschien geen notitieboekjes maar wel deze tekst. En ik weet dat mijn liefde voor mooie verhalen, geschiedenis en interessante mensen nog steeds aanwezig is. Dankjewel Pondertone!