Nee dit wordt geen zuur artikel. Daar zijn er al genoeg van. Maar waar is de saamhorigheid de laatste maanden gebleven? Ik heb het gevoel dat ik in een ander tijdperk leef dan vele anderen. Maatregelen en adviezen die sinds maart voor mij compleet logisch zijn en die ik tot de dag van vandaag opvolg lijken voor anderen een ver-van-hun-bed-show. Hoe kunnen we weer een SAMENleving vormen en open staan voor elkaar?

Brave-burger-activiteiten

Om een beeld te geven waarom ik mij zo’n brave burger voel ten opzichte van anderen; dit is wat ik allemaal doe sinds maart en nog steeds doe: handen wassen na het boodschappen doen/naar buiten gaan/waar dan ook, boodschappen afnemen met doekje voor ze de kast in gaan, telefoon poetsen elke keer als ik buiten de deur ben geweest, handen nog maar eens wassen als ik post openmaak, vuilnis weggooi of bezoek binnen heb gelaten. Van de stoep afgaan als er mensen aankomen, wachten als iemand iets moet pakken in een winkel, wachten tot mensen hun boodschappen hebben ingepakt. Afstand houden van familie en vrienden. Niet meer dan twee mensen tegelijk over de vloer gehad. Sowieso weinig mensen over de vloer, en dan liefst buiten afspreken. Niet knuffelen, zoenen of wat dan ook, helemaal met niemand. De enige die mij aangeraakt hebben sinds maart zijn de fysio en de kapper. Ik heb geen kroeg bezocht, niet in de trein gezeten, niet overbodig voor elk wissewasje een winkel in geweest. Niet gefunshopt, geen culturele activiteiten gedaan. En al helemaal niet op vakantie geweest. En sinds een aantal weken mondkapje op als ik naast iemand in de auto zit en uiteraard nu ook in elke winkel/openbare plek.

Logisch

Nu hoor ik sommige mensen denken, goh Sas wat heftig, ontzie jezelf een beetje, gun jezelf ook wat. Kan ik me voorstellen, maar bovenstaande dingen zijn voor mij compleet logisch geweest. Ik ben er zo aangewend dat ik er amper meer over nadenk. De eerste weken heb ik wel veel angst gekend om ook maar iets te doen, gelukkig is dat met hulp over gegaan. Maar ik ben nog net zo voorzichtig. En ik volgde mijn eigen versoepelingen toen half Nederland alweer met tien mensen in hun woonkamer zat. Ik ging er weer meer op uit, sprak meer met mensen af, kwam weer in winkels, koos mijn eigen fijne momenten uit, wandelde heel veel door mijn geliefde stad en omarmde kneuterige hobby’s. Ik kon altijd al goed alleen zijn en heb inmiddels geaccepteerd dat 2020 er nou eenmaal zo uitziet. Natuurlijk mis ik heus wel dingen en fysiek contact. En al die tijd was ik ook nog op zoek naar een baan, solliciteerde ik met videobellen en is het nog niet gelukt. En zelfs die onzekerheid probeer ik maar los te laten.

Het is geen wedstrijd

Ik probeer te accepteren dat veel mensen anders denken over de maatregelen, of dat nou komt door eigenwijsheid of door eigen angst. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Maar ik verbaas mij op dagelijkse basis over wat ik mensen allemaal zie doen wat niet verstandig is. Van breeduit over de stoep lopen met zijn vieren tot over mij heen buigen in een winkel, personeel dat zich nergens aan houdt, buren die hoorbaar grote feestjes geven, mensen die altijd een weerwoord hebben en mensen die geen jaar zonder vakantie kunnen. Ondertussen lijkt het wel een wedstrijd: in de eerste weken hadden de ouderen het het zwaarst, toen de thuiswerkende ouders en nu weer de jongeren. Om over bedrijven en horeca nog maar te zwijgen. Newsflash: we hebben het allemaal op onze eigen manier zwaar. Die ouders zijn vast jaloers op het feit dat ik in alle rust alleen woon en ik ben weleens jaloers op mensen met een gezin die je plat kunt knuffelen als je er even doorheen zit. En zo kun je nog twintig voorbeelden verzinnen. Mensen lijken altijd op zoek te gaan naar het rekken van grenzen: “vliegen is geen goed idee maar misschien kunnen we wel naar dat land”,  “we moeten thuiswerken maar op ons kantoor is het rustig dus… “, “we moeten zoveel mogelijk alleen winkelen maar dat geldt vast niet voor een groepje vriendinnen”. Enzovoort enzovoort. En dat krijgt in de media ook nog een te groot podium.

Saamhorigheid

Waar is de saamhorigheid van het voorjaar gebleven? Ok, toen hadden mensen natuurlijk ook weerstand, maar waren we in ieder geval gezamenlijk geschrokken van wat er in de wereld en ons land gebeurde. Toen schrokken we nog van de eerste besmetting. Ondertussen is dit omgeslagen naar miljoenen mensen die hun eigen regels verzinnen, de adviezen onzin vinden of de besmettingen toewijzen aan bepaalde groeperingen. Waar is de tijd gebleven dat we onder de indruk waren van de ziekenhuisbeelden op tv, van artikelen over wat zieke mensen hadden meegemaakt en de langetermijngevolgen? Waarom zijn de lakser geworden met hygiene? Waarom zie je steeds minder oproepjes van mensen om boodschappen te doen voor een ander die verkouden thuis zit. Waarom lopen snelwegen en ov weer vol? Waarom loopt 90% van de mensen nog steeds zonder mondkapje rond. Waarom houden we zo weinig rekening met elkaar?

Elkaar helpen

Voor de goede orde, ik ben niet heilig. Ik heb ook mijn grenzen opgerekt, heb vast weleens te dichtbij iemand aan een tafeltje gezeten. Ik ben vandaag, de dag waarop we horen of er een tweede lockdown komt, naar een koffietentje gegaan. Was dat nodig? Nee. Wil ik de Utrechtse horeca steunen? Ja. Maar kan iedereen misschien voor zichzelf vijf dingen verzinnen om wat meer rekening met de ander te houden? Of om iets voor de ander te doen. Of voor jezelf? Even bewust worden dat we dit met zijn allen moeten doen? En ook even stil staan bij jezelf. Wat haal je uit deze tijd? Zijn er ook fijne dingen? En lach vooral terug naar degene die met de ogen glimlacht (ik) boven het mondkapje uit.