Als je mij nu vraagt wat ik de eerste helft van 2021 gedaan heb dan zou ik het niet goed meer weten. Ik vierde voor het eerst de jaarwisseling alleen en dat beviel goed, we hadden met zijn allen hoop dat corona tot het verleden zou behoren, ik zat te wachten op mijn vaccinatie, en ik was ook aan het solliciteren naar een nieuwe baan. Dat was het wel zo’n beetje, die eerste maanden van 2021. En toen?

Aan het werk!

Toen kreeg ik in juni te horen dat ik was aangenomen bij mijn huidige baan! Ik kon het bijna niet geloven na jaren daarvoor vechten en aan mezelf werken. Nu kon ik eindelijk al het geleerde weer toetsen in de praktijk in plaats van alleen maar denken aan hoe het zou zijn. En ik vond het best spannend, het heeft zeker nog maanden geduurd voordat ik weer een beetje vertrouwen in mijn kunnen had, gelukkig is daar ruimte voor.

Medische molen

Op de dag dat mijn baan begon in juli brak mijn moeder haar pols. Dat vergeet je ook meteen nooit meer. Het had een aardig lange nasleep tot op de dag van vandaag. Het leek de start van een medisch raar jaar. Die zomer voelde mijn vader zich niet goed, weken van onderzoeken verder bleek hij ernstig ziek. Het was operabel en in oktober leek het erop dat het allemaal goed zou komen na twee weken ziekenhuis. 

Echter, alles wat mis kon gaan ging mis, operatie geslaagd, maar later ernstige complicaties, een nieuwe operatie en wekenlange IC-opname. “U moet er rekening mee houden dat hij de nacht niet haalt”. Een zinnetje dat toen niet binnenkwam, nu nog steeds niet, want dat ging mooi niet gebeuren, zei ik tegen mezelf. Gelukkig kreeg ik gelijk. De telefoon ging niet die nacht.

Opkrabbelen

Nu ruim twee maanden later is hij nog steeds aan het revalideren. Eén stap vooruit en twee terug, lijkt het soms. Ik ben uiteraard dankbaar dat het goed is afgelopen maar we zijn er nog niet. Ondertussen zijn mama en ik hechter dan ooit, ik wist niet dat het kon. Maar alleen wij tweeën weten precies hoe het voelde om mee te maken wat we meemaakten. Dezelfde zorgen, dezelfde boosheid, dezelfde angsten, dezelfde moeheid van keer op keer weer naar het ziekenhuis. Ons gezinnetje is dan even nog kleiner.

Boos

Lang niet alles ging vlekkeloos in zowel behandeling als revalidatie. Om nu met eigen ogen te zien wat er allemaal tekortschiet in de zorg is schrijnend. Daarnaast ben je zelf aan het verwerken wat er eigenlijk gebeurd is. Je hoopt op steun van alle mensen om je heen, die is er soms onverwachts en soms ook helemaal niet. Boos op mensen waar je nooit iets van hoort, boos op mensen die na een paar weken wel denken dat het wel los zal lopen. En dan ook nog compassie proberen te voelen voor ieders eigen leven. En dat allemaal na twee coronajaren waarbij de afstand tussen familieleden en vrienden toch al groter is.

Meer boos

Ik geloof dat ik nog nooit zo vaak boos ben geweest als in dit jaar (en dat kon ik eerdere jaren al vrij goed ;). Uit onmacht, uit verdriet verbloemen, op mensen die schijt hebben aan de maatregelen, of gewoon, zomaar. Het ging makkelijker dan huilen. Gelukkig lukte dat ook. Waar ik de afgelopen jaren therapie volgde om mezelf beter te leren kennen, was dit wel het ultieme jaar om ermee te oefenen. Waarom voel ik me zo, wat verwacht ik van anderen, kan ik lief zijn voor mezelf, kan ik terug naar de kern van wat belangrijk is?

Oja ik ben er ook nog

Ik heb dit jaar geleerd dat ik er ook nog ben, tussen dit allemaal. Ik vulde mijn vrije dagen met wandelen, veel wandelen, koffie drinken, praten met fijne mensen en ik kon nóg meer genieten van ultrakleine dingen dan ik al deed. De zon, de tuin, een vogel, een blik van iemand op straat, kringlopen en mijn fijne huisje. En natuurlijk mijn baan, waarbij ik gewoon even ik ben en waar ik kan groeien tussen alle pittige dagen door. Ik denk dat ik nog beter voel wat ik nodig heb, juist in deze rare tijden. En als ik het even niet weet is dat ook ok. 

Waar veel mensen elkaar met kerst in de armen vallen na een pittig jaar kijk ik er nu juist nuchter naar. Het huis is gezellig, er is een volle koelkast, er zijn vrije dagen, wij zijn er nog en dat is genoeg. Voor het komende jaar wens ik mijn naasten en mij meer gezondheid en hoop ik dat er voor mezelf meer ruimte is voor nieuwe hobby’s, gezelschap, liefde en rust. En dat wens ik jou als lezer natuurlijk ook!