Koolhydrateren

Ik geloof eigenlijk niet zo in diëten. Volgens mij ben ik één van de weinige vrouwen die er echt nog nooit eentje heeft uitgeprobeerd en dat ook niet zo gauw zal doen.

Geloof mij, ik ben echt niet het type dat alles kan eten zonder een grammetje aan te komen, anders zou dit stuk schrijven natuurlijk wel een heel makkelijke bekritisering zijn. Zo van: “ah joh, gewoon 3000 calorieën op een dag doen, daar merk je heus niks van”.
Toen ik de 24 passeerde (ja er zijn van die ouderdomsgrenzen) en mijn eerste echte baan veroverd had, merkte ik aan mijn weegschaal dat de hele dag zitten -kuch, naast een snoeppot, kuch- niet echt bevorderlijk is voor de zadeltassen en taillegrenzen. En dan heb je ook nog van die lieve collega’s die het nodig vinden om elke week jarig te zijn en de heerlijkste zelfgebrouwen baksels voor je neus te zetten. Ik ben een gewillig proefslachtoffer kan ik je zeggen. Dus op deze punten snap ik jullie nog.

Maar met al die dieten om de taartpunten weer kwijt te raken kan ik weinig. Ik heb dus de illusie dat de vetjes door de snoeperijen komen maar als ik de gemiddelde vrouw moet geloven moet je heel andere dingen laten staan. Zo hoorde ik vandaag, toen ik heel lief een wat-eten-we-vandaag-suggestie aan iemand deed, dat koolhydraten de allergrootste boosdoeners zijn. Oke, snap ik, dan laat je af en toe een frietje of een vette lasagne staan. Nee… die krengen zitten dus in brood, pasta, rijst, aardappelen, fruit, bonen. Even serieus, dan kun je toch niks meer eten?

Mijn suggestie? Gewoon koolhydrateren. Met mate, maar ook met volle overtuiging. Net zoals alles met mate zou moeten, en soms ook even helemaal niet. Dus geniet van dat overheerlijke witte broodje met aardbeien, een goed bord mediterraanse heerlijkheid en een puntzak friet. Misschien iets minder voor de lijn maar o zo goed voor het brein.