Ik vraag mij af hoe dat komt. Dat je een paar jaar lang denkt en zoekt naar wat je denkt dat je zou moeten vinden of zijn. Omdat je dat nou eenmaal bedacht had. En dat wanneer je dat eenmaal hebt dat dat alleen maar meer wensen en verlangens in gang zet. Het zorgt in ieder geval voor onrust de laatste tijd. Ik zie overal kansen in, of onmogelijkheden ook wel misschien.
Ik ben redelijk gefascineerd door zoektochten en de verhalen of geschiedenis erachter. De televisie heeft daar een aardig handje bij geholpen. Zo kijk ik al zo lang ik mij kan herinneren naar Spoorloos, liep ik stage bij Memories en ben ik gefascineerd door DNA Onbekend of De Reünie. Ik vind het mateloos interessant om de drijfveer te horen van de zoekende, of de reden dat dingen zo liepen van de gezochte. Wat hoopt iemand (terug) te vinden, wat mist iemand, wat betekent familie voor iemand die hen nog nooit ontmoet heeft, waarom wil je een oud-geliefde terugzien die je misschien wel straal voorbij zou lopen omdat je hem of haar niet zou herkennen.