Voor de grote schrijfwedstrijd van Schrijven Magazine van afgelopen december heb ik een kort verhaal geschreven. Het thema was: bruiloft. Lekker breed dus. Maar het mocht maximaal uit 500 woorden bestaan en niet teveel vervallen in cliché’s. Dat was te doen. Ik heb helaas niet gewonnen, en stond ook niet op de longlist van 20 beste inzendingen. Maar toch ben ik trots. Ik heb geprobeerd een eigentijdse insteek aan het verhaal mee te geven. Komt ie!

Kant kiezen

Ze had al een paar keer: ‘Niet kijken hè’ naar boven geroepen als hij op zolder was en zij twee verdiepingen lager. Net zo vaak had hij “Nee natuurlijk niet!” teruggeroepen wanneer hij zogenaamd iets zocht tussen onbelangrijke spullen maar een glimp probeerde op te vangen van de jurk in de hoes achter het kamerscherm.

Daar waar hij klaar hangt voor hun grote dag die slechts over een paar dagen plaatsvindt. Op een dag houdt hij het niet meer. Wanneer hij na een: ‘Tot straks!’ en een deurgekletter zeker weet dat ze vertrokken is. Wanneer hij zeker weet dat hij voldoende tijd heeft voordat hij weer het gemorrel van haar sleutel in de deur hoort.

Hij weet dat ze smaak heeft. Hij vangt een glimp op van het kant dat in de jurk verweven zit wanneer hij het kamerscherm opzij zet en de hoes een stukje openritst. Zijn vingers glijden langs de stof. Het geeft hem het gevoel dat hij vaker zou willen hebben als hij voor zijn eigen kledingkast staat. Alleen nog maar aantrekken waar je echt blij van wordt.

Met zijn ietwat tengere postuur is het geen probleem om in de jurk te stappen. Tot voor kort was deze alleen nog tot in perfectie afgespeld op de rondingen van háár lichaam. Nu is het een perfecte omlijsting van het verlangen dat hij al zolang heeft. Dat versterkt werd na het aanzoek. En dat hij deelt met zijn verloofde: ‘Eindelijk mag ik een jurk passen!’ Waar zij haar blijdschap vrijuit kon delen in de paskamer, geniet hij nu in stilte van zijn spiegelbeeld.

Een paar dagen later staat hij voor het altaar. In een maatpak dat op het oog perfect aansluit. Hij glimlacht naar familieleden die in spanning wachten op de bruid. De deur gaat open. Hij glimlacht weer. Naar haar. Naar de jurk. Niet meer stiekem. Hij voelt een traan langs zijn wang glijden wanneer ze naast hem staat. Een siddering wanneer zijn hand over haar rug naar beneden strijkt. ‘Wat ben je mooi’, fluistert hij.