Verwachtingsvol chatten en balen van de foto die verschijnt… of juist een vreselijk leuke foto tegenkomen en vervolgens niet weten hoe snel ik het bericht vol met spelfouten en koosnaampjes dat ik ontvang (wat? nu al!) moet verwijderen. Bij voorbaat al verloren. Ik moet natuurlijk wel kritisch blijven… Welkom in de wereld van het internetdaten.
Toegegeven: als je al een tijdje single bent dan wil je weleens wat. En stel, de liefde van je leven zit toevallig ook net die ene avond niet in de kroeg, maar schrijft zich in op zo’n datingsite. Of hij zit er al iets langer, maar dat zeggen we niet want dat is natuurlijk niet cool. Je valt nog net niet uit elkaar van enthousiasme bij het zien van zijn foto. Net zoals in de televisiereclame wissel je één zin uit, je spreekt af voor koffie en je leeft nog lang en gelukkig. Toch? Of draaf ik nu door?
Ook toegegeven: er zit best weleens een exemplaar bij dat in het echt net zo leuk is als online. En dan bedoel ik niet de man die de mooiste foto van zijn auto plaatst (mannen, serieus, wanneer leren jullie dat nou eens af) of een man die opsomt dat hij een knuffelbeer is en van hobby’s houdt. Ik wil een zekere intelligentie en humor proeven in zijn communiceren zonder standaard een vragenlijstje af te draaien als verplicht nummertje. Hoe meer humor hoe spontaner de date. En uiteraard wil het oog ook wat.
Maar de meeste dates zijn toch van het tegenvallende soort. Zo ook mijn laatste. Eigenlijk was hij al derde keus maar ik gaf het een kans, op zo’n site heb je nou eenmaal weleens met meerdere tegelijk contact (over keuzes gesproken). En stel nou hé, dat mijn ware gewoon achteraan die wachtrij blijkt te staan, geduldig wachtend, want: dat is ook een goede eigenschap.
Ik zie het al als hij aan komt lopen. Het is het slungelige type, ietwat stuntelig bij het begroeten. Vervolgens begint hij te praten. Over zichzelf. Heel veel. Mijn motivatie voor deze date zakt in als een plumpudding. Mag ik al naar huis? En ik probeer het echt hoor, die jongen verdient ook een kans, en hee, zenuwen zijn menselijk. De leukste onderwerpen moeten vast nog komen. Mijn gedachten dwalen af en ik hoor flarden van zijn gesprek dat hij met mij denkt te voeren: “…….het glazuur springt van je tanden…”…….”….ja en ik heb een soort van mannenkookboek gelezen…..”. Ik denk dat hij indruk probeert te maken met zogenaamde kookkunsten, ik knik en ik glimlach. En denk aan een andere date (met wie ik best zou willen koken trouwens).
Die date was namelijk veel leuker. Ontstaan vanuit oogcontact, kriebels, nog meer oogcontact, moeite doen, nadenken, lef hebben, afspreken. Met een ontspannen middag als uitwerking. Daar heb je blijkbaar (het bestaat nog!) helemaal geen datingsite bij nodig. Maar het kan wel. Ik denk dat ik voorlopig maar eens wat meer om mij heen ga kijken. In de supermarkt ofzo. Of wanneer ik op een bankje in het park zit. Terwijl ik dit stuk schrijf en mijmer over hoe een eerste date eigenlijk een vervolg krijgt.
woeha, zo’n beschrijving vind ik altijd leuk,
maar misschien komt dit omdat ik al jaren van straat ben? 🙂