Ik wist al een tijdje dat ik je wilde hebben, dat ik naar je verlangde. Ik wist toen nog niet of het mij gegund was dat het wederzijds was. Ik heb je van een afstandje bekeken en mocht zelfs een stukje van je innerlijk zien. Ik was toe aan een tijdje alleen zijn, naar zelfstandigheid, dingen voor mijzelf ontdekken. Ik had een drukke tijd achter de rug. Maar toch was ik op zoek naar geborgenheid. En daar was jij, die dat allemaal ondersteunde zonder opdringerig te zijn.
Ik heb om je gelachen, met je gelachen. Je hebt honderdduizend tranen van mij zien vallen. Jij hebt mij trots gemaakt. Trots op wie ik ben en wat ik voor elkaar kreeg. Je hebt mij zien groeien. Ik heb jou mooi gemaakt, ik heb je veranderd, gekoesterd en verdedigd. Ik heb feestjes bij je gevierd, ik heb je aan familie en vrienden laten zien. Ze vinden je allemaal geweldig. We zijn ook heel veel tijd alleen maar samen geweest, zonder iemand erbij. Ik ging bij je koken, muziek draaien, dansen, luieren. We hebben zelfs een huisdier. Het huisje-boompje-beestje-gevoel was nog nooit zo groot.
Ik heb je verlaten. Om uit te waaien, na te denken, elders een feestje te vieren. Ik heb overwogen om je te verlaten om nieuwe wegen te ontdekken. Ik heb jouw deur honderden keren achter mij dichtgetrokken maar ik ben altijd weer teruggekomen.
En dat doe ik nog steeds. Drie jaar geleden werd je van mij. Drie jaar geleden ontving ik die bevestiging met luid gejuich en verbazing in mijn e-mailinbox. Mijn huisje :).