Vegamaand: the end

Afgelopen maand startte mijn Veggiechallenge: een maand lang vegetarisch eten! En het is gelukt! Dus ik kan weer wat afstrepen van mijn Day Zero-lijst. Ik kan jullie zeggen: ik heb geen moment vlees gemist. Je word heel creatief in het maken van andere dingen. Ik probeerde recepten uit die ik anders niet zo snel had gekozen en waarbij je niks mist. Je staat ook bewuster in de supermarkt en je bedenkt ook meer van tevoren wat je gaat eten. Ook broodbeleg was niet moeilijk, er zijn afgelopen maand heel wat avocado’s op brood beland :). Ook at ik als lunch vaak het kliekje van de vorige avond, omdat een lichte lunch zonder vlees wel lekker is. Ik ging ook een paar keer achter elkaar uit eten toevallig, en ook daar had ik voldoende keuze. Je moet er wel even bij stilstaan dat je ernaar moet vragen soms.

Lees verder

Update Day Zero Project: Veggiemaand!

We zijn inmiddels een paar maanden verder, hoe staat het nou met mijn Day Zero Project? Ik kan zeggen dat ik een paar dingen gemerkt en ongemerkt voltooid heb of ermee bezig ben! Zo heb ik een boekenkast gekocht en opgeknapt, heb ik vijf keer een legpuzzel gemaakt, heb ik één van de tien keer een ‘zomaar’-kaartje gestuurd (al waren dat er wel meteen 30 naar iemand…), heb ik de H, de L en de N ingevuld in het 26-plekken-alfabet en heb ik twee van de vijf nieuwe plekken in Almere ontdekt. Best goed op weg dus! Ik ga er de komende tijd weer op letten dat ik er af en toe bewust iets uit ga pikken en ga doen, zodat het niet alleen toevallig gebeurt :).

Lees verder

herkenning

Herkenning

Als ik je zie staan op het station gaan mijn hersens al in werking. In de trein kruisen onze blikken elkaar, om vervolgens te kijken en weer weg te kijken. Volgens mij frons ik omdat ik nadenk. Ik kijk opnieuw en je kijkt terug. Die paar seconden van priemende blikken lijken heel lang te duren. Jij praat ondertussen door met je medereiziger en ik met de mijne. Ik merk dat ik mij niet meer kan concentreren op mijn gesprek. Elke keer dat ik je aankijk kijk je terug maar er verandert verder niets. Mijn mond beweegt om iets tegen je te zeggen maar doet het niet. Met een laatste blik stap je uit bij het volgende station. Ik blijf zitten. We kennen elkaar ergens van… maar wáárvan?

Lees verder

Eindejaarsoverpeinzing

2013 was een vreemd jaar. Het was het jaar waarvoor ik in 2012 had voorspeld dat het mijn jaar ging worden. Het jaar waarin ik weer een nieuwe baan zou hebben, waarin ik weer op vakantie zou gaan, waarin ik niet meer allerlei obstakels zou tegenkomen wanneer ik iets wil, minder nadenken meer doen, meer rust vinden, meer uitjes, meer… Want nu was het mijn beurt weleens toch? 2013 voelt nu vooral als het jaar van stilstaan en overpeinzen.

Lees verder

Verstrijken van tijd

Vandaag was ik verbaasd vanwege het nieuws over de 74-jarige vrouw in Rotterdam die tien jaar lang dood in haar eigen huis heeft gelegen. Los van het feit dat het geen postbode of deurwaarder of meteropnemer al die tijd opviel dat er misschien wat veel post van eventueel onbetaalde rekeningen lag, vind ik het bijzonder hoe de tijd al die tijd verstreken is. Lees verder

Zoektocht

Ik ben redelijk gefascineerd door zoektochten en de verhalen of geschiedenis erachter. De televisie heeft daar een aardig handje bij geholpen. Zo kijk ik al zo lang ik mij kan herinneren naar Spoorloos, liep ik stage bij Memories en ben ik gefascineerd door DNA Onbekend of De Reünie. Ik vind het mateloos interessant om de drijfveer te horen van de zoekende, of de reden dat dingen zo liepen van de gezochte. Wat hoopt iemand (terug) te vinden, wat mist iemand, wat betekent familie voor iemand die hen nog nooit ontmoet heeft, waarom wil je een oud-geliefde terugzien die je misschien wel straal voorbij zou lopen omdat je hem of haar niet zou herkennen.

Lees verder

Herfst

Eigenlijk heb ik een bloedhekel aan de herfst. De vreselijk hoosbuien met windstoten, het bijbehorende zeiknat regenen als je dacht dat het wel even droog bleef. Paraplu’s die kapot gaan. Treinen die niet rijden. Het twijfelen of de verwarming weer aan moet. Niet weten welke jas je aan moet. Afscheid nemen van een terrasje pakken en ijsjes eten. De eerste pepernoten in de winkel zien liggen en stiekem uitrekenen hoe snel het alweer kerst is. Terugdenken aan jaar 2013 dat alweer voor driekwart om is. En dat terwijl het vorige week nog bijna 30 graden was. Aangezien de lente pas in juni begon mag de zomer wel tot en met oktober duren. Lees verder

Creabuien

CreativiteitZo eens in de zoveel tijd heb ik een soort onbedwingbare creatieve bui. Een lastig te omschrijven knagend gevoel dat ik iets wil. Niet goed weten wat, maar het is een behoefte aan iets nieuws, het gevoel dat ik alles als een spons in mij kan opnemen, dat ik overal voor open sta en dat het ook lukt.

In combinatie met mijn huidige situatie (lees: zoekt baan) zorgt dat nog weleens voor een stukje tegenstrijdigheid in mijn hoofd. Zo kocht ik niet al te lang geleden na het schrijven van dit blogje een gitaar via Marktplaats. Dolenthousiast was ik, overtuigd dat ik dat mijzelf in niet al te lange tijd zou aanleren. Ik kan dan echt voor mij zien hoe ik als heuse singer-songwriter ontdekt wordt. In de praktijk merk ik dat ik een stok achter de deur nodig heb en gitaarles wil. Het is lastig om een begin te maken als je nog nooit een snaar hebt aangeraakt. De mogelijkheid om eens een nummer te zingen heb ik al regelmatig wanneer ik in het jazzcafé ben waar ik regelmatig kom. Maar dat durf ik helemaal nog niet, alleen maar in mijn hoofd. Het gevoel van toen is echter fijn omdat ik er creatief en enthousiast van werd.

Ook heb ik sinds enige tijd het plan om een keer in mijn eentje een weekendje weg te gaan. Eigenlijk wil ik gewoon op vakantie naar een Europese stad. Dat zou op zich gewoon in mijn eentje moeten kunnen maar omdat ik het idee heb dat ik dan mijn hotel niet uit kom heb ik besloten om eerst maar eens een weekendje weg in Nederland te proberen. Gewoon, om te kijken hoe dat voelt, om te kijken hoe ik mij red in mijn eentje op een nieuwe plek. Alleen eten, alleen je weg vinden. Ik weet nog niet wanneer, maar het zoeken naar leuke B&B’s en de voorpret is wel leuk.

Ook verzin ik in dat soort buien altijd de gekste dingen om een bedrijfje in te beginnen. Zo heb ik tijdens het bakken van appeltaart al een heel scenario in mijn hoofd gevormd dat ik een lief klein Fransachtig lekkernijenwinkeltje begin dat heel goed loopt. Zit ik op Pinterest te bladeren naar leuke manieren om cadeautjes in te pakken, denk ik er meteen bij dat het een gat in de markt is om daar mijn werk van te maken. Dat mensen spulletjes bij mij brengen en dat ik die dan mooi inpak, het lijkt mij geweldig.

Deze buien gaan helaas ook weer voorbij, hoe hard ik ze ook probeer vast te houden. Het is in ieder geval een goed teken dat ik mijzelf af en toe even laat weten dat ik die fantasie nog in mij heb.

Muzikale dromen

Toen ik een jaar of tien was ging ik naar de open dag van de muziekschool in mijn woonplaats. Ik weet niet eens meer precies waarom, maar van alle instrumenten die je kon bekijken en uitproberen, werd ik als het ware naar de harp toegetrokken. Er werd mij gevraagd of ik het wilde uitproberen en dat deed ik. Lees verder