podiumvrees

Podiumvrees

Ik zag laatst via een herinnering op Facebook dat ik alweer drie jaar geleden riep dat ik toch echt iets met zingen ga doen. In drie jaar tijd is er wel wat gebeurd, maar niet zoveel als ik zou willen. Een paar weken geleden vroeg iemand op Twitter welke gebeurtenis uit jouw jeugd je echt gevormd heeft. Hee, een gevalletje 1 + 1 = 2. Eigenlijk gebeurde er wel degelijk iets wat mij altijd (muzikaal) terughoudend heeft gehouden.

Muzikaal talent

Je moet je voorstellen dat ik een vrij verlegen kind was. Terughoudend naar andere kinderen en ook naar nieuwe dingen of hobby’s. Maar met twee muzikale ouders krijg je toch genoeg muzikaliteit mee. Zowel in je genen als via de boxen in de woonkamer. Ik weet nog dat ik met mijn vader naar een open dag van de muziekschool ging en gefascineerd raakte door de harp. Ik zie nog de bewonderende blikken van de twee leraressen toen ik zomaar na twee aanwijzingen een kinderliedje wegspeelde. Uiteindelijk bleek een harp vrij kostbaar maar ik denk nog vaak aan dat moment dat anderen talent in me zagen en dat ik het blijkbaar durfde te laten zien. Ik denk dat ik 9 jaar was. Maar er kwam nog zo’n moment.

Dé musical van groep 8

Toen ik zo rond de 11 a 12 jaar was kwam de basisschoolmusical in beeld. Ik weet echt niet meer waarom en of dat verplicht was maar ik ging met mijn beste vriendinnetje auditie doen. Volgens mij werd op basis daarvan de geschiktheid voor een rol bepaald en anders kwam je als overblijfsel in het koor. Onze auditie bestond uit een duetje op het nummer Get Down van The Backstreet Boys. Ik zie ons nog oefenen op mijn kamer, compleet met dansjes en coupletjes uitwisselen. Stel je nog even voor: ik was het kind dat nooit opviel, geen presentatie overleefdelef zonder te huilen en absoluut niet populair was. Maar we deden het. Ik zag letterlijk alle bekken openvallen toen ik ging zingen. Zowel van de twee leraren als van mijn klasgenoten. Handen voor hun mond. Die gezichten. “Huh ze kan zingen!” “Wow dit hadden we nooit achter haar gezocht.” Ik werd gezien en ik was supertrots dat ik iets durfde en dat het nog goed was ook.

Boos

Ik weet niet meer hoeveel tijd er tussen zat maar er kwam een moment dat de rollen verdeeld werden. Ik kreeg geen rol. Ik mocht in het koor. Bij de rest. Bij de slechte zangers. Bij de overigen. Bij de onopvallenden. De rollen gingen naar de populairste meisjes in de klas. Ik zie het nog voor me hoe boos ik daarom was. Ik deelde mijn verdriet en boosheid op de gang met een paar klasgenoten. Ik zie me nog staan bij de kapstok. “Ik wil niet in dat kutkoor”, zei ik. Helaas liep toen net juf Edith langs. Niet mijn leraar, maar die van de tweede groep 8. Ik moest meekomen. Ik moest voor het eerst in mijn leven nablijven. Mijn moeder zag voor het eerst in haar leven een dochter die te laat uit school kwam en die even niet zo terughoudend was geweest in de klas. Een dochter die niet huilde omdat ze weer eens verlegen was maar omdat ze boos was.

0 erkenning

En weet je wat het is? Misschien had ik die rol niet eens moeten krijgen. Misschien waren de andere audities veel beter? Misschien speelden zij toneelstukjes? Ik weet het niet meer. Waarschijnlijk had ik de rol niet durven spelen. Misschien wist mijn meester Robert dat ook wel. Maar dat is niet het punt. Ik neem het hem en zijn collega Edith nog steeds kwalijk dat ze een moment bestraften dat ik eindelijk van mij liet horen. Dat ze enerzijds mijn lef om te zingen niet erkenden en anderzijds alleen maar een scheldwoord hoorden in die gang. En dat ze niet zagen dat ik mezelf eindelijk durfde te uiten. Zowel door voor fucking twee groepen 8 vol pittige karakters te gaan staan zingen als door het tonen van mijn teleurstelling toen dat niet het gewenste resultaat had. Dat kutkoor als schelden werd gezien en niet als: yes ze komt voor zichzelf op. Eindelijk durft ze zich te uiten. Acht basisschooljaren opgekropte angst en frustratie in dat zinnetje. Ze is boos! Ze komt er wel en dat gaan we omarmen zo even vlak voordat we haar naar de middelbare school schoppen. Want ze kenden mij zo goed. Maar nee. Ik moest nablijven en kroop weer terug in mijn schulp.

Zingen is eng

angstToen ik drie jaar geleden liedjes inzong in de microfoon op mijn telefoon en deze op Soundcloud deelde, was dat een eerste stap naar het delen van mijn muzikaliteit met mensen. Ik kreeg heel veel positieve reacties.Net als toen: “wow dat verwachtten we niet van jou”.  Heel leuk. En doodeng. Toen ik de afgelopen jaren regelmatig met mijn vader meeging naar jamsessies en allerlei muzikanten leerde kennen, had ik diverse malen de kans om live een liedje te zingen. Ik deed het niet. Een vriend van mij heeft een studio waar ik van alles kan opnemen. Ik durf niet. Ik heb me ingelezen in een koor. Ik durf niet proef te draaien. En toen ik vorig jaar zangles cadeau kreeg bestond de eerste les uit huilen. Ik heb het wel nog geprobeerd hoor. Maar de angst wint het nog steeds van het plezier. Afwijzing zit diep. En dat moment in groep 8 heeft mij de jaren erna best wel gevormd denk ik. In 31 jaar tijd misschien slechts een moment en ook geen reden om maar niks te doen, maar toch… Ik leerde op dat moment dat lef hebben en opvallen geen goed idee was.

Durf te shinen

Ik lees de laatste tijd veel over het onderwijs. Er is zoveel negativiteit. Klassen zijn overvol en waarschijnlijk ook met kinderen die van binnen schreeuwen, net als ik toen, en die niet gezien worden. Of die, terecht of onterecht, een labeltje opgeplakt krijgen waar onvoldoende aandacht voor is. Leraren die de capaciteiten of het overzicht niet meer hebben. Ik hoop dan maar van harte dat die kinderen allemaal de kans krijgen om te sprankelen. Dat hoeft niet muzikaal te zijn trouwens, dat kan van alles zijn. Dat de leraar niet alleen kijkt maar ook ziet. Zolang kinderen er maar mogen zijn, ook al is dat in een heel klein moment zichtbaar.

3 gedachten over “Podiumvrees

  1. Jacky van Adrichem schreef:

    Hoi Saskia, heel bizar maar ik kan het mij nog herinderen. Kan je zoals velen tips geven om jezelf sterker in het leven te maken maar die wijsheden weet je vast al of heb je toegepast. Ik wou via deze weg zeggen, your beautifull Just the way You are. Mijn dochter zit nu op zelfde school als wij zaten. Gelukkig helemaal veranderd. Maar een nachtmerrie als moeder dat ze ondergesneeuwd wordt en zich niet durft te uiten. Gelukkig heeft ze een flinke grote mond en weet ze haar mannetje te staan . Na jou verhaal ga dit zeker meer waarderen. Groetjes Jacky

    • admin schreef:

      Wat bijzonder dat je het nog weet! Soms zijn het details die je zo bijblijven en impact hebben. Al help ik maar één iemand met dit verhaal dan vind ik dat al mooi :). Wees maar trots op je dochter!

  2. Zjanette schreef:

    Heftig verhaal. Ik hoop van harte dat er een moment komt dat je die angst kunt overwinnen en uit volle borst en zonder zenuwen je stem laat horen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.